نام گمشـده در هیـاهـو

گوشه نگاهم چشم براهست اما

این جمعیتِ کوچکِ چشمانم در راه استقبالت پر می زند

پُرم از پرواز...

پر زدن هایم حکمِ دل دل کردن دارد هنگامِ غرق شدن در آسمان؛ 

دلی در گرو خورشید و دیگری در مشتِ مادر

و تو ، ای که نام گمشدهِ در هیاهویِ سوسویِ نااشنـا، نام گرفتی 

بعد از خورشیـد ، تنها ناجیِ این پرزدن هایِ دل تویــــــــی ...