خـدایِ مـن چـه رنگیـست؟

*بنیاد اظــــهار، بر رنگ چیــــدیم                    خـود را بهر رنگ، کردیـم رسوا

با  نور شدیـدی که به چشمانـم میخورد از خواب می پرم ؛

میگذارم نور، خوب خودنمایی کنـد ومن ،دلبـریـش را خـوابیـده و با لبخنـد نظاره میکنـم

با لبخنـدبه افکـارم ادامه میدهـم کـه گرمایِ دستـانِ مادر را حس میکنـم که میگوید:

خـورشیـدم نمیخـواد بلنـد شه؟

دستـش را به نرمی میگیرم و میگـویـم خورشیـد قربونت.. و از نورِ دلربا دل می کنـم

پـدر را میبینم سر میز اغوش باز میکند و کبوتر وارانه پناه میبرم به گرمایِ تنـش ؛

بوسه ای میکارد بر موهایِ مواجـم و در کنار خود مینشـاندم

سلـام میکنـم و میپرسم : بابایی امروز خورشید خیلی خوشگلتر از همیشه اس؟ نه؟ ..

و پدر میگویـد: خورشیـد همیشه زیباسـت مهرایِ من و به من خیره میشود..

به فکر میروم چرا خورشید همیشه زیباست؟ چون نور ان زیباست یا تجلی ِخالق در نورش؟

اگـر بخـواهـم بگـویـم چرا زیباست ، میتوانم بگـویم چون همرنـگِ خداست

خدایِ من در عینِ اینکه در دستانِ مادر و اغوش پدر است ،

در نگاه "او "  و در چارقد عزیز جون نیز هست

در ابی هایِ اسمان و نیلگون خلیج هم ، رنگِ خدا را میتـوان یافـت اما

من باز هم براین باورم که خدا به رنگِ سفیدِ خورشید است

نور سفیـد منبعِ زیبـایی است و از حاصلِ پاشیـدگی نیست ، امـآ وقتـی تجـزیه میشـود نهان زیبایی هایـش پخـش میشـوند در عالـم واینجـاست که

همه چیز رنگِ خـدایی میگیرد و خدا تجلی میکنـد در عالم

خدایـم سپیـدتریـن انوارِ خورشید است

*به بـرق تیغ تو نازم‌کـه در بهار خیال                   هـزار صـبح تـجلّی مـقابل دم ا­وست

*بیـدل دهلـوی